Καλή Χρονιά!

Να ψάξουμε μέσα μας εκείνο το σημείο που "ακουμπάμε" και να το αγκαλιάσουμε σφιχτά.Σαν χέρι βοηθείας.Και να χαιρόμαστε...μαζί, ο ένας με τον άλλον. Γιατί είπαμε : "όποιος δεν χάνει το κέφι της ζωής δείχνει σεβασμό προς τη ζωή."

Καλή Χρονιά πατριώτες...το 2012 είναι μπροστά μας· όσο και να μας φοβίζει,ας το κοιτάξουμε κατάματα.

Αργύρης Χιόνης 1943- 2011...

"Κάποιος εξημέρωσε κάποτε μια μοναξιά· από θηρίο της ερήμου ζώο

την έκανε οικόσιτο, κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή, πιο απαλή ακόμα κι από γάτα.

Τώρα πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά, αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά τον κατασπάραξε, κανείς δεν ξέρει." 

 

οι σταλακτίτες που παίζαμε παιδιά.

Χιόνι στο κατώφλι της γιορτής.

[...τα σκαλοπάτια μου!]

Εντάξει, το ξέρω, εδώ είμαστε για την χαρά της φωτογραφίας! Να «χανόμαστε» σε εικόνες και χρώματα, σε μορφές και τοπία που αποθανατίστηκαν χάρις στην «ματιά των φωτογράφων».Μα είμαστε εδώ, κυρίως για την χαρά της επαφής. Με τους άλλους. Αυτούς που θα δούνε  με τα μάτια της ψυχής τους και θα χαμογελάσουνε με  την συμπάθεια  και την εμπιστοσύνη της φιλίας. Της διαδυκτιακής, έστω…Ο Γιώργος ο Βαρβάκης είναι ένας από αυτούς τους φίλους. Τους γενναιόδωρους με μια γενναιοδωρία που αποδεικνύεται με  ζεστά και φιλικά σχόλια με παρουσία αδιάλειπτη και με παρεμβάσεις ευγενικά υπέροχες. Εδώ, είχε την διάθεση να παίξει με μια φωτογραφία μου και το έκανε τόσο όμορφα που  με ενθουσίασε και με έκανε να θέλω να την (ξανά) μοιραστώ μαζί σας. Ιδού…

(η τρίτη φωτογραφία, η πρωτότυπη.)

κόκκινο φθινόπωρο

‎"Αραχνούφαντο χαλί τα κόκκινα,τα κίτρινα... Δεν ήξερε αν πρέπει να τα πατήσει ή απλά να ξαπλώσει εκεί, επάνω στη γοητευτική αγκάλη και να γενεί ένα με την αγαπημένη του. Τη γη."


(σχόλιο  πάνω σε αυτές τις φωτογραφίες στο facebook, της καλής μου @φίλης Αλίκης Αρούχ)

Φθινόπωρο.

Ουρανός.

 

Πόσο μου λείπει ο ήλιος που χάθηκε...

Το Κίτρινο Δέντρο.

Αυτό το δέντρο σηματοδοτεί για μένα κάθε χρόνο την έλευση του φθινοπώρου.Το βλέπω καθημερινά το πρωΐ που πηγαίνω στην δουλειά μου, θέλω πολύ να το φωτογραφίσω κάθε φορά, μα βιάζομαι και στην συνέχεια το ξεχνάω, ως την άλλη μέρα το πρωΐ, που ξαναδίνω την ίδια υπόσχεση. Στην συνέχεια, έρχονται οι δυνατές βροχές, τα φύλλα πέφτουν στην άσφαλτο και εγώ, κάθε χρόνο, μένω με την όρεξη...Αυτά μέχρι σήμερα. Γιατί σήμερα, επιτέλους κυρίες και κύριοι, το αγαπημένο μου "κίτρινο δέντρο" που όλη την χρονιά μένει στην αφάνεια, πήρε την θέση του στο  άλμπουν των ένδοξων φωτογραφιών του μπλόγκ ,  "αν γινόμουν φωτογράφος"!

:)))

(εδώ γελάμε ,ναι;)

Το φεγγάρι…έρχεται να αγκαλιάσει την ματιά σου με μωβ και κιτρινόχρυσες αποχρώσεις…φλερτάρει την λίμνη, το βουνό, ίσως και την καρδιά σου…Και έτσι όπως αιφνίδια σε καλωσορίζει ,έτσι ψύχραιμα και σε αποχαιρετά… Θα το ξαναδείς άλλωστε, τον άλλο μήνα πάλι…

πεταλουδίτσα!

Κατάθλιψη ξε-κατάθλιψη,το πιτσιρίκι εντός,ζητάει να αλητέψει στο πανηγύρι!

Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Πολυξένη που γιορτάζει!!!!!