Καλή Χρονιά!

Να ψάξουμε μέσα μας εκείνο το σημείο που "ακουμπάμε" και να το αγκαλιάσουμε σφιχτά.Σαν χέρι βοηθείας.Και να χαιρόμαστε...μαζί, ο ένας με τον άλλον. Γιατί είπαμε : "όποιος δεν χάνει το κέφι της ζωής δείχνει σεβασμό προς τη ζωή."

Καλή Χρονιά πατριώτες...το 2012 είναι μπροστά μας· όσο και να μας φοβίζει,ας το κοιτάξουμε κατάματα.

Αργύρης Χιόνης 1943- 2011...

"Κάποιος εξημέρωσε κάποτε μια μοναξιά· από θηρίο της ερήμου ζώο

την έκανε οικόσιτο, κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή, πιο απαλή ακόμα κι από γάτα.

Τώρα πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά, αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά τον κατασπάραξε, κανείς δεν ξέρει." 

 

οι σταλακτίτες που παίζαμε παιδιά.

Χιόνι στο κατώφλι της γιορτής.

[...τα σκαλοπάτια μου!]

Εντάξει, το ξέρω, εδώ είμαστε για την χαρά της φωτογραφίας! Να «χανόμαστε» σε εικόνες και χρώματα, σε μορφές και τοπία που αποθανατίστηκαν χάρις στην «ματιά των φωτογράφων».Μα είμαστε εδώ, κυρίως για την χαρά της επαφής. Με τους άλλους. Αυτούς που θα δούνε  με τα μάτια της ψυχής τους και θα χαμογελάσουνε με  την συμπάθεια  και την εμπιστοσύνη της φιλίας. Της διαδυκτιακής, έστω…Ο Γιώργος ο Βαρβάκης είναι ένας από αυτούς τους φίλους. Τους γενναιόδωρους με μια γενναιοδωρία που αποδεικνύεται με  ζεστά και φιλικά σχόλια με παρουσία αδιάλειπτη και με παρεμβάσεις ευγενικά υπέροχες. Εδώ, είχε την διάθεση να παίξει με μια φωτογραφία μου και το έκανε τόσο όμορφα που  με ενθουσίασε και με έκανε να θέλω να την (ξανά) μοιραστώ μαζί σας. Ιδού…

(η τρίτη φωτογραφία, η πρωτότυπη.)